Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009
Αντουάν Ντε Σαιντ Εξιπερί: Στον πλανήτη του μικρού πρίγκηπα.
Στον πλανήτη λοιπόν του μικρού πρίγκηπα, υπήρχαν κάτι φοβεροί σπόροι...σπόροι μπαομπάμπ. Το χώμα του πλανήτη του είχε γεμίσει τέτοιους σπόρους.
Μα ένα μπαομπάμπ, έτσι κι αργήσεις να το ξεκάνεις, είναι πια αργά. Πιάνει ολόκληρο τον πλανήτη. Τον κάνουν κόσκινο οι ρίζες του. Κι αν ο πλανήτης είναι πολύ μικρός και τα μπαομπάμπ πολλά, τότε τον κάνουν θρύψαλα."
- " Τότε θα κρίνεις τον εαυτό σου!" του απάντησε ο βασιλιάς. " Είναι το δυσκολότερο. Είναι πολύ πιο δύσκολο να κρίνεις τον εαυτό σου παρά να κρίνεις τον άλλον. Αν καταφέρεις να κρίνεις τον εαυτό σου σωστά, θα είσαι πραγματικά σοφός."
- "Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις ότι το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο."..
"Ο καιρός που αφιέρωσες στο τριάνταφυλλό σου είναι που κάνει το τριαντάφυλλο τόσο σημαντικό."
ΑΝΤΟΥΑΝ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ - ΕΞΙΠΕΡΙ
"ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ εξίσου από αυτούς που μας φοβίζουν και από αυτούς που θα 'ρθουν να μας σώσουν."
23 /03/ 2009
Ο,τι είχαμε να σκοτώσουμε το σκοτώσαμε. Δεν έμεινε τίποτα για το μέλλον
Προσπαθούμε να ισορροπήσουμε πάνω στο τεντωμένο σχοινί των κοινωνικών ρηγματώσεων. Μια σκεπτικιστική δημοκρατία αναδύεται μέσα από την κρίση του κράτους-έθνους, μια δημοκρατία γκρίζων ζωνών που αναζητεί νέους τρόπους να διαχειριστεί και κυρίως να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των ανθρώπων και των πολιτών. Τρομονόμοι, διαφθορά, αστυνομοκρατία, κοινωνικοί αποκλεισμοί, εγκληματικότητα, περιθωριοποίηση συνοδεύουν την εκ-πτωση του κράτους δικαίου. Η δημοκρατία -όπως παλαιότερα και ο σοσιαλισμός- αρχίζει να χάνει το ανθρώπινό της πρόσωπο. Παραφράζοντας μάλιστα τη γνωστή φράση του Ν. Πουλαντζά για τον σοσιαλισμό, θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι «η δημοκρατία ή θα 'ναι κοινωνική και ανθρώπινη ή δεν θα διαφέρει σημαντικά από τα άλλα ανελεύθερα πολιτικά συστήματα». Αναζητούνται επειγόντως όρια και νέοι ορισμοί για τη δημοκρατική νομιμοποίηση και το ηθικό υπόβαθρο της εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς θεσμούς. Αναζητείται επειγόντως μια πειστική πολιτική του κοινού αγαθού, μια κοινή αντίληψη περί του καλού και του κακού.
ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ εξίσου από αυτούς που μας φοβίζουν και από αυτούς που θα 'ρθουν να μας σώσουν. Στη σημερινή φάση χρειάζεται περισσότερη δημοκρατία και λιγότερες δεξιές κοτρώνες και αριστερές κορώνες. Ακόμη κι αν υπάρχει «σχέδιο της Ιστορίας», πρέπει να το μαντέψουμε και να το ανατρέψουμε χωρίς να σχετικοποιήσουμε τις αξίες της πολιτικής και ατομικής ελευθερίας. Η δημοκρατική νομιμοποίηση εξαρτάται από την ποιότητα της χρήσης των θεσμικών εξουσιών, την ήπια και ειρηνική διαχείριση των αντι-εξουσιών, τη λαϊκή αποδοχή και προσχώρηση. Το κοινωνικό συμβόλαιο δεν αίρει βέβαια την ελευθερία διαφωνίας, την πολιτική ανυπακοή ή το δικαίωμα αντίστασης. Δεν αφήνει όμως, εν καιρώ ειρήνης και υπό δημοκρατικό πολίτευμα να ζουν οι πολίτες σε οιονεί κατάσταση πολέμου. Η δίκαιη αιτία δεν καθιστά δίκαιο κάθε μέσο, ούτε η Δημοκρατία (αυτο)καταλύεται η (αυτο)αναιρείται λόγω της κρίσης νομιμοποίησης. Οι πολίτες θ' αποφασίσουν πότε θα υιοθετήσουν μια διαφορετική πολιτική πρόταση.
ΑΚΟΜΑ κι αν η σημερινή Ελληνική Δημοκρατία δεν δέχεται ότι κινδυνεύει από τον κακό εαυτό της, πρέπει να διαφυλάξουμε ως «κόρην δίκαιου οφθλαμού» δύο βασικές αρχές:
Πρώτον: λαϊκοί αγώνες χωρίς τον λαό δεν νοοούνται
Δεύτερον: το δόγμα «καμία δημοκρατία δεν δικαιούνται οι εχθροί της (δικής μας;) δημοκρατίας» μας βάζει σε φαύλο κύκλο.
Το ερώτημα σήμερα δεν είναι ποιος έχει περισσότερο δίκαιο, αλλά πώς θα προστατεύσουμε το δημοκρατικό πλαίσιο διεκδίκησης και δικαίωσης του δίκαιου όλων και του καθενός.
Οχι στην προκρούστεια συναίνεση, όχι όμως και στην ιδεοληπτική τύφλωση.
Από τον Γιάννη Πανούση
1/06/ 2009
"Μέσα στο κλίμα των τακτικισμών και των εξυπνακίστικων τρικ των κομμάτων ενόψει εκλογών εντάσσονται και τα διάφορα συνθήματα. Μολονότι οι όποιες κινήσεις αρχηγών και αρχηγίσκων συνιστούν ασκήσεις αυταρέσκειας/ αυτοδικαίωσης και ουδέν το πολιτικόν προσφέρουν, έχει νομίζω ενδιαφέρον να αναλύσουμε το εγχείρημα του πολιτικού συστήματος να παρουσιαστεί ως εντολοδόχος ή πληρεξούσιος των ψηφοφόρων.
Δεν γνωρίζω αν αυτή η πρακτική υποκρύπτει την πραγματική ανάγκη των πολιτευόμενων να αφουγκραστούν τον παλμό του κόσμου (ίσως για να αισθανθούν έστω για λίγο και αυτοί «λαϊκά παιδιά» - ίσως για να μπορούν ευκολότερα να τους χειραγωγήσουν). Είμαι όμως βέβαιος ότι οι διάφοροι κυβερνήσιμοι ή μη «χρησιμοποιούν» πολύ εύκολα (και συχνά χωρίς αιδώ) τον όρο «πολίτης».
ΝΑ εξηγηθούμε.
- ΠΟΛΙΤΗΣ δεν είναι όποιος ψηφίζει το α' ή το β' κόμμα αλλά όποιος γνωρίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του απέναντι στην Πολιτεία.- ΠΟΛΙΤΗΣ δεν είναι αυτός που καλείται να προσχωρήσει σε συμβόλαια που συνέταξαν Αυλές και Ιερατεία, αλλά αυτός που θέτει τους όρους της σύμπραξης.
- ΠΟΛΙΤΗΣ δεν είναι ο διακηρύσσων (αριστερά/δεξιά) ότι το μέλλον της χώρας εξαρτάται από τον όποιο αρχηγό, αλλά αυτός που έχει συνειδητοποιήσει ότι ο ίδιος διαμορφώνει το μέλλον και «γεννάει» Αρχηγούς.
ΤΟ σύνθημα "πρώτα ο πολίτης" θα είχε νόημα αν οι πολιτικοί (οι περισσότεροι επαγγελματίες και κληρονόμοι) αναλάμβαναν το κόστος ...." [ ]