Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Every Time We Say Gooydbye

Posted on Μαΐου 25, 2012 by ΣΠΙΘΑΣ

 " Συνηθίζει κανείς τις συντέλειες του κόσμου"
 ΜΑΡΤΕΝ ΠΑΖ


" Έφτασαν γρήγορα στο θέμα τους.

- Όχι. Υπάρχει μια παρεξήγηση. Η Γκαλαξί δεν ενδιαφέρεται για τα βιβλία σας. Θέλουμε τα δικαιώματα για την προσωπική σας ιστορία.

Καθισμένοι στις πολυθρόνες τους, εκείνος στη μια και εκείνη στην απέναντι πλευρά του χαμηλού τραπεζιού, προσπαθούσαν να κρυφτούν και ταυτόχρονα να ψυχολογήσουν ο ένας τον άλλον. Οι πολυθρόνες τούς υποχρέωναν σε μια πιο χαλαρή στάση που δεν την πολυεπιθυμούσαν. Όλα μες στο σαλόνι συνασπίζονται για να τους κάνουν να εγκαταλείψουν τις επιφυλάξεις. 

- Γράφω ιστορίες. Δεν γράφω την ζωή μου. Υπερεκτιμάτε τις δυνατότητες μου, δεν υπάρχουν δικαιώματα να αγοράσετε. 

- Οι δικηγόροι της Γκαλαξί πιστεύουν το αντίθετο.

Το νομικό τμήμα είχε ετοιμάσει ένα συμβόλαιο. Δεν ήταν παρά ένα ραντεβού προσέγγισης, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, ας μην πιαστούμε απροετοίμαστοι. Προσπάθησε να μην σκέφτεται το συμβόλαιο μες στον χαρτοφύλακα που είχε στο πλάϊ του. Το θέμα του συμβολαίου του χτυπούσε στα νεύρα. 

Συναντάς κάποιον, και ίσως η συνάντηση να πηγαίνει καλά, και χοπ βγάζεις στη μέση ένα συμβόλαιο ενενήντα έξι σελίδων με μικρά τυπογραφικά στοιχεία και με ένα σωρό σημειώσεις στο κάτω μέρος της κάθε σελίδας. 

- Δεν ξέρω αν κατέχω τα δικαιώματα της ζωής μου. Πριν τα είχαν οι γονείς μου, αλλά έχουν πεθάνει. Δεν ξέρω ποιός τα κληρονόμησε.

- Εσείς. 

- Αμφιβάλλω.

Οι απαντήσεις της Μαργκό τον ξάφνιαζαν. Εν τούτοις δεν προσπαθούσε να παίξει μαζί του και απαντούσε με ειλικρίνεια.

- Ας δεχτώ τη θεωρία σας, υποχώρησε. Αν πουλήσω τα δικαιώματα για την ιστορία μου, τότε τι πρόκειται να αλλάξει; Η Εταιρεία σας θα γίνει κάτοχος ολόκληρης της ζωής μου; 

- Όχι, μονάχα της μανίας σας να αυτοκτονείτε. 

- Δεν προσπαθείτε να με σώσετε, ελπίζω. Δεν μπορείτε να με σώσετε αφού πάω πολύ καλά. Εκτός όταν είναι πολύ αργά. Και τότε δεν μπορούν πια να με σώσουν. Συμπεραίνω πως δεν έχετε διαβάσει τα βιβλία μου.

Είχαν διαγράψει τα ουσιώδη σημεία του σεναρίου. Αφού σκούπισε τη βροχή από το χαρτί, έξυσε το μολύβι και το έσφιξε ανάμεσα στα δάχτυλα.

Κοντά στο μπαρ, ένας πιανίστας έπαιζε κομμάτια του Κολ Πόρτερ... 
"Every Time We Say Gooydbye"


ΣΥΝΗΘΙΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΣ ΣΥΝΤΕΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
του ΜΑΡΤΕΝ ΠΑΖ