The Mob Goes Wild

" Μπορεί η εφεξής πορεία της Κυπριακής Δημοκρατίας 

μετά το όχι να είναι αναλόγως 

ή και περισσότερο επώδυνη, 

αλλά υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά: 

η επιλογή θα είναι δική της." 

Τι μάς δείχνει η εν εξελίξει εμπειρία της χρεοκοπημένης Κύπρου; Πολλά. Μας δείχνει καταρχάς πώς αντιδρούν οι αδελφοί Κύπριοι σε ιστορικές στιγμές, αντιμέτωποι με κρίσιμα διλήμματα: αποφασίζουν. Και παρά το μικρό μέγεθος του νεαρού κράτους τους, τολμούν να αναλαμβάνουν τα ρίσκα της εναντίωσης στους μεγάλους. Με όποιο κόστος. Φυσικά: το πανεθνικό και παλλαϊκό κίνημα της αυτοδιάθεσης είναι μνήμη νωπή ακόμη. Οπως νωπή είναι και η ήττα του 1974, η κατοχή του βορείου τμήματος, η προσφυγιά, ο σκληρός αγώνας για ανοικοδόμηση. Η αυτοδιάθεση, δηλαδή η αποτίναξη του αποικιοκρατικού ζυγού, στα χρόνια του ’50, κόστισε κάτι παραπάνω από χαράτσι επί των καταθέσεων: κόστισε αίμα, έφηβοι και παλικάρια απαγχονίζονταν κι ύστερα θάβονταν άκλαφτα σε φυλακισμένα μνήματα. Κάθε οικογένεια στην Κύπρο έχει τέτοιες μνήμες: μια φωτογραφία αγωνιστή, μια φωτογραφία αγνοούμενου, μια φωτογραφία με το χαμένο σπίτι στα κατεχόμενα, φωτογραφίες με ξενιτεμένους στο Λονδίνο, στην Αυστραλία, στην Αμερική.

Παρ’ όλ΄αυτά, αυτοδιάθεση. Αυτό είναι το νόημα του όχι, απέναντι στη σκληρή απόφαση του Eurogroup, η οποία de facto πλήγωσε βαριά την οικονομία της Κύπρου, και μόνο με την ανακοίνωσή της. 

Μπορεί η εφεξής πορεία της Κυπριακής Δημοκρατίας μετά το όχι να είναι αναλόγως ή και περισσότερο επώδυνη, αλλά υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά:  η επιλογή θα είναι δική της..."

http://vlemma.wordpress.com/2013/03/24/kai-as-trogomen-petres/