Posted on 3:31 μ.μ. by ΣΠΙΘΑΣ
" Μπορεί η εφεξής πορεία της Κυπριακής Δημοκρατίας
μετά το όχι να είναι αναλόγως
ή και περισσότερο επώδυνη,
αλλά υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά:
η επιλογή θα είναι δική της."
Τι μάς δείχνει η εν εξελίξει εμπειρία της χρεοκοπημένης Κύπρου;
Πολλά. Μας δείχνει καταρχάς πώς αντιδρούν οι αδελφοί Κύπριοι σε
ιστορικές στιγμές, αντιμέτωποι με κρίσιμα διλήμματα: αποφασίζουν. Και
παρά το μικρό μέγεθος του νεαρού κράτους τους, τολμούν να αναλαμβάνουν
τα ρίσκα της εναντίωσης στους μεγάλους. Με όποιο κόστος. Φυσικά: το
πανεθνικό και παλλαϊκό κίνημα της αυτοδιάθεσης είναι μνήμη νωπή ακόμη.
Οπως νωπή είναι και η ήττα του 1974, η κατοχή του βορείου τμήματος, η
προσφυγιά, ο σκληρός αγώνας για ανοικοδόμηση. Η αυτοδιάθεση, δηλαδή η
αποτίναξη του αποικιοκρατικού ζυγού, στα χρόνια του ’50, κόστισε κάτι
παραπάνω από χαράτσι επί των καταθέσεων: κόστισε αίμα, έφηβοι και
παλικάρια απαγχονίζονταν κι ύστερα θάβονταν άκλαφτα σε φυλακισμένα
μνήματα. Κάθε οικογένεια στην Κύπρο έχει τέτοιες μνήμες: μια φωτογραφία
αγωνιστή, μια φωτογραφία αγνοούμενου, μια φωτογραφία με το χαμένο σπίτι
στα κατεχόμενα, φωτογραφίες με ξενιτεμένους στο Λονδίνο, στην Αυστραλία,
στην Αμερική.
Παρ’ όλ΄αυτά, αυτοδιάθεση. Αυτό είναι το νόημα του όχι, απέναντι στη
σκληρή απόφαση του Eurogroup, η οποία de facto πλήγωσε βαριά την
οικονομία της Κύπρου, και μόνο με την ανακοίνωσή της.
No Response to "Και ας τρώγωμεν πέτρες: το γλυκόπικρο όχι"
Δημοσίευση σχολίου