Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Το σιωπηρό ουρλιαχτό της κρίσης

Posted on Απριλίου 23, 2013 by ΣΠΙΘΑΣ


Θεόδωρος Γρηγοριάδης
«Το μυστικό της Έλλης»


Στη σκονισμένη ανασεμιά της καθημερινότητας, πίσω από τους πάγκους της λαϊκής, στα στενά διαμερίσματα της συνήθειας και της εγκαρτέρησης, ζει η Έλλη. Ένα θαυμάσιο αμάλγαμα κουλτούρας και επιβίωσης, ορμών και αναστολών, στην εποχή της βαθιάς ύφεσης.

Στις ράγες που διατρέχουν την Κωνσταντινουπόλεως, ένα βαγόνι όνειρα σταματημένο. Στις στέγες του Ρουφ αναστενάζουν θρύψαλα καημών. Στους παραδρόμους του Βοτανικού, στοιβαγμένοι μετανάστες και λάιφσταϊλ μπαράκια μιας χρήσης, αποκαλύπτουν μια Αθήνα στην εντατική. Εκεί, εναποθέτει η Έλλη το σεντούκι του βίου της. Εκεί ριζώνει και δεν θέλει επ' ουδενί να περάσει στις ανέσεις του μικροαστικού βολέματος.

Μια γυναίκα μόνη, περί των πενήντα χρόνων, δασκάλα και με γαλλική κουλτούρα, συμπληρώνει με άνεση τα προσόντα ενός χαρακτήρα, που θα έτρεφε ένα σικ μελόδραμα. 

Όμως ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης κάνει ακριβώς το αντίθετο. Παίρνει ένα πρόσωπο απτό, σε προχωρημένο στάδιο αμφιθυμίας και το μετατρέπει σε ανιχνευτή της εξαχρείωσης που επιφέρει η κρίση.

Η Έλλη, μ' ένα πλούσιο πνευματικό οικοσύστημα και ανεπτυγμένο το αίσθημα της αλληλεγγύης, αδειάζει το περιεχόμενο της ψυχής της σιγά-σιγά, αποδημώντας προς άγνωστη κατεύθυνση. Το άσκοπο πήγαιν'-έλα της, οι ταξιδιωτικές αναπολήσεις της ελευθερίας της, βουλιάζουν στο καζάνι της αμφιβολίας για το κάθε τι. 

Μια κρίση που για τον λεπτογράφο Θεόδωρο Γρηγοριάδη παίρνει τη μορφή μιας βουβής, εσωτερικής κατάρρευσης. 

 Κτήρια αφημένα, άνθρωποι που μετεωρίζονται πότε μπρος και πότε πίσω. Έτσι και η Έλλη. Ένα εκκρεμές που γενναιοδωρεί, δίχως να περιμένει ανταπόδοση...